வீடென்று எதனை சொல்வீர்...

மறுபடியும் நிகழ்ந்து விட்டது
ஒரு மரணம்
குறையும் எண்ணிக்கைகளில்
காவல் பாராவின்
குரைப்பு ஒலிகள்  குறைந்து
சன்னமாய் ஹீனமாய் ஒலிக்கிறது
வீட்டு நாய்களுக்கு
ரோட்டு சாமர்த்தியக் குறைவு
பயத்தில் அலறும் அவை  

மெல்ல அதிர்ந்து
அடங்குகிறது சுற்றுச்சுவர்
தனது பலகீனத்தின் பெருமூச்சில்
இடையறாது பெருகும்
சீழ்க்கை ஒலியிலும்
முரட்டு சப்பாத்துகளின்
கர்ரக் ஒலியிலும் சமாதானம் கொள்கிறது  
அவப்பெயர் வந்து விடாதென

உடம்பெங்கும் நரம்புகள்
பூத்த வீட்டின் சுவர்களில்
ஒடுங்கும் பல்லிகள்
குறி சொல்ல
கேட்பாரின்றி ஆயுள் குன்றும்

ரகசியங்கள் உடைந்து
சங்குக்குள் சிக்கிய காற்றாய்
ஓங்காரமிடும்
பெரியவர்களின் சம்பாசனையை
திரும்ப திரும்ப சொல்லும்
ஒரு பிள்ளைகள் இல்லா பெருவீடு