அவளும் மற்ற பிறவும்...

காற்றின் சப்தவெளியில்
படர்ந்து கிளைத்த
ஒற்றை கொடியில்
பச்சை வெளுத்திருந்தது
முழுக்க உறிஞ்சிய சூல் இழந்த
மேகத்தை போல

இரவுகளை முனுமுனுக்கும்
நாற்கர சாலையின் கோடியில்
யாருமற்று இருந்த மைல்கல் ஒன்று
தன் மேல் சுமந்த தூரத்தை சபித்த படி
நிலம் இழந்த சம்சாரியாய்
நகரவொட்டாமல் கிடக்கிறது

விரையும் வாகனங்களின் வெளிச்சம்
தழுவி விலகும் சோகத்தில்
பசலை பூத்துக்கிடந்த
மரங்களின் இலைகள்
திருவிழா கரகாட்டக்காரியின்
மினுக்கும்  புட்டாக்களை ஒத்திருந்தது
இரவுகளில் மட்டும்

சாபத்தில் உடலெங்கும் கண்கள் பூத்த
இந்திரனாய் வானம்
உற்று நோக்கி கொண்டிருக்கிறது
தொடைகள் விரித்து கிடக்கும்
புணர்பூமியின் வேசைத்தனத்தை
ஒப்பிட்டு கொள்கிறது

சாலையோர செடிகளில், புற்களில்
பச்சை பரத்தி ஊரும்
பாம்புகளின் வாசனை
மூளையின் மடிப்புகளுக்குள்ளிருந்து
கசிந்து வழியும்

இன்னும் பெயரிடப்படாத
சாலையின் பயணங்களில்
கடந்து போக முடியா தூரத்தை
அதக்கி கொண்டு
விழுங்க முடியாமல் சுரக்கிறது
சுடுநீர் வாய்க்கால் ஒன்று