கிடந்தாய் வாழி...

உலர்ந்த நதிகளின்
மணற்படுகைகள்
இரண்டு கரைக்கும் நீண்டு கிடக்கும்
காற்று எழுதிய வரிகளின்
அர்த்தம் புரியாமல் முதுகை
சுழித்து கொண்டு கிடக்கிறது நதிவழி

கடந்து போகும் வண்டிகள்
சக்கரங்களில் பிளந்து கொஞ்சம்
தனுப்பு காட்டும் ஈர நினைவில்
மிச்சமிருக்கும் சுழித்தோடிய துளிகள் 

கால் உதறி நடக்கும் குழந்தைகளின்
பாதம் பொசுங்காதிருக்க
தாரைகளாய் கசியும்
ஈரத்தில் பால் பிசுக்கு

மினுக்கும் மணல்துகள்களில்
தொன்மங்கள் சுமந்து தெரியும்
மூதாதையரின் பிண்ட பருக்கைகள்
கொத்தி தின்ன வரும் காகங்கள்
இடம் வலமென குழம்பி கரையும்

வரை செழிக்கும் மீன்களின்
ஞாபக பொதியின்
கணம் தாங்காமல் தாழ்ந்து பறக்கும்
கொக்குகளும் நாரைகளும்
மணற்சூட்டில் வண்ணம் மாற்றி
இருள் நிரப்பும்

கரையோர மரங்களின்
வேர்க்கால்கள் அமிலத்தரையில்
கால்பதியாமல் உடல் கிடத்தும்
நதியில் விழுந்த நான்
முழுகி கொண்டே இருக்கிறேன்...