சுனை நீர்...

அங்கணக்குழிக்குள்ள கிடந்த சாமானெல்லாம் ஒருவழியா தேய்ச்சுட்டு நிமிரும் போது அப்படியே குறுக்கு பிடிச்சுக்கிறா மாதிரி இருந்தது, தாள மாட்டாம வலி.  இந்தப் பலக வேற ஒரு பக்கம் ஆணி புடுங்கிட்டு, ஒருசாய்ச்சு உக்காந்து பாத்திரம் தேய்ச்சதில ஒரு பக்கம் பின்னாடியெல்லாம் கடுத்துப் போச்சு, தேய்ச்ச பாத்திரத்த எல்லாம் கவுத்திப் போட்டுட்டு, மெதுவாக நிமிர்ந்த பூஞ்சோலைக்கு நாளைக்கு காலைல நல்ல தண்ணிக்கு எழும்பணுமேன்னு இப்பவே அச்சலாத்தியா இருந்தது.  என்ன ஒரு நாறப் பொழப்பு இது?  மதுரையில பொறந்து இங்க வந்தா வாக்கப்படணும், எல்லாம் எந்தலையெழுத்து? பூஞ்சோலை புருஷனுக்கு மதுரையா இருந்தாலும், பொழப்பு இங்க தான். இங்க வந்து தான் மெஷின் கட்டிங் பட்டறை வச்சிருக்காரு, மதுரையிலேயே இருந்தா, போட்டி அதிகமாம், சல்லி சேக்க முடியாதாம். எல்லாத்துக்கும் காரணம் இருக்கு இந்த உலகத்தில.

பூஞ்சோலைக்கு இந்த வருஷம் தான் கல்யாணமாச்சு, அவ இந்த ஊருக்கு வந்ததில இருந்து இதே தண்ணிப் பிரச்னை தான். மதுரையிலே என்னமோ வெய்யக்காலத்துல தான் வரும் தண்ணீப்பிரச்னை. மதுரைல இருக்கிற தண்ணீ பிரச்னையே வேறமாதிரி, சமைஞ்சு வீட்டுக்குள்ளேயே கிடக்கிறவளுக்கு, தண்ணீ வரநாளுக்க தான் திருவிழா.  நாலுமணிக்கே கீழ் வீட்டு மாமா, மாதுவையும், கோபாலையும் எழுப்பி விட்டுடுவாரு. எல்லோரும் சேந்தே தண்ணீக்கு போய் வரிச போட்டு காத்திட்டிருப்பது ஒரு மாதிரி நல்லாயிருக்கும். இங்க அந்த மாதிரி எந்தவிதமான சந்தோசமும் இல்லை. இங்க வெளியூரில் இருந்து வாக்கப்பட்டு வந்த யாருக்கும் இது ஒரு பெரிய குறையாவே இருக்கு. இந்த ஊருக்கே இது ஒரு சாபம் மாதிரி, எப்பவுமே தண்ணிக்கு லோல்பட்டுத்தான் ஆகணும்  என்று நினைத்துக் கொண்டே மெதுவா பட்டாசாலுக்கு வந்து, நிலைக்கண்ணாடியில முடிய ஒதுக்கிட்டு, ஸ்டிக்கர் பொட்ட திருத்தினாள்.

வயிறு ரொம்ப பெருசா ஆயிடுச்சு, வெளிச்சம் பட்டா வயித்துக்குள்ளே அசையறது தெரியுது.  கை வைத்து அசைவை கவனிக்க அவளுக்கு சந்தோஷமாயும் இருந்தது, அழுகையும் வந்தது. அவருக்கு இதிலெல்லாம் கவனம் இல்லை. வேலை முடிஞ்சிட்டு வீட்டுக்கு வர பத்து, பதினோரு மணி ஆயிடும். முக்கால்வாசி நேரம் வீட்ல சாப்பிடுறது இல்லை, சரக்கடிச்சிட்டு வர்ற வழியிலேயே புரோட்டா திண்ணுட்டு வந்து படுத்துடறது, பெரிசா எதிலும் ஈடுபாடு கிடையாது. இவ உண்டான விஷயம் கூட அவருக்கு பெரிய சந்தோசத்தை கொடுத்துடலைன்னு இவளுக்கு தோணியது. ரெண்டு மாசம் தள்ளிப்போன பின்னாடி தான் டாக்டர் கிட்டவே போனா பூஞ்சோலை. டாக்டர் சரோஜா பாத்துட்டு எத்தனை நாளாச்சு பீரியட்ஸ் வந்து என்ற போது ரெண்டு வாரம் ஆச்சுன்னு பொய் சொல்லிட்டா, அவங்க ஏன் முன்னாடியே வரலைண்ணு சத்தம் போடுவாங்களோன்னு பயம்.  ஆனாலும் அவங்களுக்கு ஏதோ சந்தேகம் இருந்தா மாதிரி தான் இருந்தது, ஒண்ணும் கேட்டுக்கிடலை.

பாவாடைய இறுக்கிக் கட்டமுடியலை, பாவாடையே கட்டாம, பேசாம நல்ல பருத்திச்சேலை மட்டுமெ கட்டிக்கிட்டா சுகமா இருக்கும். அதும் பழம்புடவைன்னா வயித்த யாரோ பிரியமானவங்க பிடிச்சுக்குற மாதிரி இருக்கும்னு தோன்றியது அவளுக்கு.  கண்ணாடிய விட்டு நகன்று, நேற்று வாங்கி வந்த வாழைப்பூவ எடுத்து சொளகுல போட்டுக்கிட்டு முன்நடை திண்டில் வந்து உட்கார்ந்தாள்.  பட்டாசால், முன் நடையவிட உயரமா இருக்கிறதால, காலக் கொஞ்சம் அகலமா விரிச்சு உட்கார வசதியா இருக்கும். முன் நடையிலேயே சிமெண்ட் தொட்டில தண்ணீ இருக்கிறதால, வெறுங்கால வைக்கும்போது குளுகுளுன்னு இருக்கும். வாழப்பூவை ஆய்ந்து, ஒவ்வொரு பூவிலேயும் இருக்கிற நரம்ப பிடுங்கிக் கொண்டிருந்த போது அவளுக்கு மாதுவின் ஞாபகம் வந்தது. இன்னைக்கு காமாட்சிஅம்மன் கோயில் பொங்கலுனால மாது ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு வரும்னு பிரபா அண்ணே சொல்லிட்டுப் போச்சு. மாது பொங்கலுக்கா வருது, இவளுக்காகத்தான் வருதுங்கிறது பிரபா அண்ணனுக்குத் தெரியாது.

மாது மதுரையில் இவர்கள் குடியிருந்த வீட்டு மாமாவோட முதப்பையன்.  கருப்பா, உயரமா, களையா இருக்கும். அவங்க வீடு இவங்க வீட்டு காம்பவுண்டிலேயே இருந்தது. இவளுக்கு கல்யாணம் ஆகும்போது அது காலேஜுல ரெண்டாவது வருஷம் பி.காம் படிச்சுட்டு இருந்தது, மதுரை வெள்ளைச்சாமி நாடார் காலேஜுல.  நல்லாப் படிக்கும், இவளுக்குக்கூட பத்தாவது படிக்கும்போது கணக்கெல்லாம் சொல்லித்தரும். அது சொல்லிக்குடுக்குறது புரியலேண்ணா கோபம் பயங்கரமா வரும், மண்டையிலே குட்டும். ஆனாலும் இவ மேல தனிப்பிரியம் அதுக்கு.  அதுக்கு வாழப்பூவுக்குள்ள இருக்கிற மொக்குன்னா ரொம்ப பிடிக்கும்.  அதுக்காகவே இவளின் அம்மாவும், மாதுவின் அம்மாவும் வாழப்பூ ஆயும்போதெல்லாம் மாதுவைத் தேடுவாங்க.  மாதுவை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும், ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்ல கூட நிறைய பிரண்ட்ஸ் அதுக்கு. அது எல்லார்கிட்டயும் பிரியமாப் பேசும், அதோட குரலே ஒருமாதிரி கேட்க சுகமா இருக்கும். மாதுவுக்கு ஜேசுதாஸ் பாட்டுன்னா உயிரு, கொஞ்சம் கொஞ்சம் ஏசுதாஸ் மாதிரியே பாடும் கூட.  வருஷம் 16 பாத்துட்டு அதே மாதிரி பாடிக்கிட்டு இருக்கும், கண்மணியே ராதையெனும்...னு.

வாழப்பூவை ஆய்ந்து முடித்து, வாழப்பூ மொக்கை தனியாக எடுத்து மாடத்தில் வைக்க எழுந்த போது, ஒரு மாதிரி கண்ணைக்கட்ட சுவற்றைப் பிடித்துக் கொண்டாள். மெதுவாய் தொட்டிப்பக்கம் நகர்ந்து, சில்லென்ற தண்னீரை முகத்தில அடித்துக் கொண்டு, கொஞ்ச சுதாரித்தவள், வாழப்பூ பொறியல் பண்ணுவதை கொஞ்சம் தள்ளி வைத்துவிட்டு, கட்டிலிலே சாய்ந்தாள்.  அப்போதான் ஃபேனைப் போடாம படுத்துட்டமேன்னு தோன்றியது, எழுந்திரிக்க சோம்பல் பட்டு அப்படியே படுத்தவள், உறங்கியும் விட்டாள்.  யாரோ கதவைத் தட்ட எழுந்தவள் மணி ரெண்டானது தெரிந்ததும், ஒண்ணுமே செய்யலையே இன்னும், அவரு சாப்பிட வந்துடுவாரே என்று நினைத்துக்கொண்டே வாசலில் யாரென்று பார்க்க கதவைத் திறந்தவள், பக்கத்து விட்டு ஈஸ்வரி இருப்பதை பார்த்துவிட்டு,

என்னடி! பள்ளிக்கூடம் போகலையே வீட்ல இருக்க? இன்னைக்கு காமாச்சியம்மன் கோயில் பொங்கல்னு மத்தியானமே லீவு விட்டுட்டாங்க! என்றவள், அக்கா! செம்மண் உருண்டை இருக்காக்கா, வாசல்லா பெரிசா தேர்க் கோலம் போடச் சொல்லுச்சு அம்மா!

தாரேன், அப்படியே என் வீட்டு முன்னாடியும் போட்டுடறியா? தேர்க்கோலம் வேண்டாம், மயில் கோலம் போட்டுடு! எனக்கு மயில்கோலம் தெரியாதே! என்றவளிடம், ஒரு கோலப்புத்தகத்தையும், பாத்ரூம் பக்கத்துல இருந்த இரண்டு செம்மண் உருண்டைகளையும் கொடுத்தவள், ஏடி! வெயில் தாழப் போடுடி..இப்பப் போட்டா, சின்னப்புள்ளைக விளையாடுறேன்னு அழிச்சுப்புடுவாங்க என்று வீட்டுக்குள்ளே திரும்பினாள்.

வேக வேகமா பாசிப்பருப்பை கொஞ்சம் நல்லெண்ணெய் ஊத்தி வேகப்போட்டுட்டு, பருப்பு வேகறதுக்குள்ள அரிசி களைஞ்சு உலையும் ஏத்திவிட்டு வந்தவள், அதிகம் வேர்த்து ரவிக்கையோரமெல்லாம் தொப்பலாய் நனைந்து விட அதை மாற்றும் போது தான் கவனித்தாள். வழக்கத்திற்கு அதிகமாய் மாரு இப்போ பஞ்சுபோல இருப்பதை, மாருல பால் வர்றதுக்கு முன்னால இதுபோல ஆகுமோ, யாரைக்கேக்கலாம் என்று நினைத்தவள், சரி டாக்டர்கிட்டயே செக்கப்புக்கு போகும்போது கேட்டுக்கலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.  நிறைய மாற்றங்களுடன், உடல் அவஸ்தையும் வேதனையும், உதவிக்கு ஆளில்லாத தனிமையும் அவளுக்கு மேலும் சிரமமாய் இருந்தது. தனியாய் இருக்கும் போதெல்லாம், பழைய நினைப்புகள் மட்டும் தான் அவளுக்குத் துணைஎன்று தோன்றியது.

அவரு சாப்பாட்டுக்கு வர நேரமாச்சு, அவரு வருவதற்குள் சமைக்கணும் வரும்போதே வெண்ணித்தண்ணியை கால்ல ஊத்திட்டு தான் வருவாரு என்று நினைத்துக் கொண்டே பருப்பையும் சோறையும் வைத்தவள், வாழப்பூ வைச்சா நேரமாகும்ணு, மிச்சம் இருக்கிற ரெண்டு உருளைக்கிழங்கப் பொடிப்பொடியா நறுக்கி எண்ணெயில் வதக்கினாள், உப்பு, மஞ்சள் கொஞ்சம் மிளகாய்த்தூளும் போட்டு. மத்யானச் சாப்பாடு ஒண்ணு தான் அவரு உருப்படியா சாப்பிடற சாப்பாடு. சாப்பாட்டுக்கு வரும்போது பெரிசா பேசறதில்லே. இது வேணும், இது வேண்டாம்னு சொல்றது கிடையாது. எத செஞ்சு போட்டாலும், ஒண்ணுமே சொல்லாம சாப்பிட்டுட்டு போயிடுவாரு.  ஏதாவது வாங்க வேண்டியது இருந்தா, பட்டறப்பையன அணுப்பி வைக்கப் பேசுவதோடு சரி, மற்றபடி அவங்க் வீட்ல இருந்து யாராவது வந்தா நல்லா பேசுவாரு, அவங்க போனவுடனே திரும்பவும் அதே மாதிரி. பூஞ்சோலையின் அப்பா, அம்மா வருவதில்லை பெரும்பாலும். கல்யாணமாகி உண்டாகியிருக்கிற தகவல் சொல்லும்போது அம்மாவும், மாதுவின் அம்மாவும் வந்தது அவ்வளவுதான்.

காமாட்சியம்மன் கோயில் பொங்கல் அத்தனை விசேஷமானது என்பது ஒருமுறை கல்யாணம் ஆவதற்கு முன்னால் பிரபா அண்ணனின் வீட்டிற்கு வந்த போது தான் தெரிந்தது.  ஏறக்குறைய இரு நூறு, முன்னூறு வீட்டார்களும் சேர்ந்து வரிசையா பொங்கப்பானை வச்சு பொங்கல் வைப்பது. ஒரே புகையா இருக்கும், பனை ஓலைகளுக்கும், கருவ மரங்களுக்கும் தான் கிராக்கி அன்னைக்கு. யாரு வீட்டு பொங்கப்பானை முதல்ல பொங்குதோ அவங்க வீட்டுக்கு தான் பூஜையில முன்னுரிமை. இவ வந்திருந்தபோது பிரபா அண்ணன் வீட்டு பொங்கப்பானை தான் முதல்ல பொங்கியது.  பொங்கல் பானை வைக்க அடுப்புக்கல்லே தினுசுதினுசா இருந்தது.  சிலபேரு குத்துப்போனி அச்சுல செஞ்சிருப்பாங்க சில பேரு, எண்ணெய் டின் அச்சுல கொஞ்சம் வசதியான ஆட்கள்லாம், இரும்பு உருக்குல ரெடிமேடா செஞ்ச அடுப்புக்கல்லா வச்சிருப்பாங்க. 

பிரபா அண்ணன் வீட்ல இருப்பது குத்துப்போனி அச்சு, செம்மண்ணை குழைச்சு, அச்சுல போட்டு காய வச்சு, அதுல நல்லா செம்மன் பூசி மொழுகி, அதற்கு மேல சுண்ணாம்பை ஒழுகவிட்டு சுத்தி கோடுகளப்போட்டு, சுட்டு செய்றதே ஒரு பெரிய வேலை, பொங்கலுக்கு முன்னால. பிரபா அண்ணன் வீட்டுது குத்துப்போனி அச்சு, மத்த அடுப்புக்கல்ல விட சின்னதா இருக்குங்கிறதால, பொங்கப்பானை சீக்கிரம் பொங்கிடுச்சுப் போல.  எல்லாம் பூஞ்சோலை வந்த யோகம் தான்னு பேசிக்கிட்டது, இவளுக்கு கொஞ்சம் பெருமையாவே இருந்துச்சு, மாது அந்த வருஷம் பொங்கலுக்கு வரலை ஏதோ பரீச்சை இருக்குண்ணு சொல்லிட்டது.  இந்த வருஷம் மாது வரும்போது இவளுக்கு பொங்கல் வைக்க ஆசையா இருந்தது, ஆனா பூஞ்சோலையோட மாமியார் தான் அதெல்லாம் வேண்டாம்னு இந்த நேரத்துல, அடுத்த வருஷம் குழந்தையோட வந்து பொங்க வைக்குதேன்னு வேண்டிக்கோ! என்று சொல்லிவிட்டார்கள். இவரு அவங்க அம்மா சொன்னா மறுபேச்சு பேசமாட்டார். 

மாதுவுக்கு வீடு தெரியுமான்னு தெரியலை, பிரபா அண்ணனை கூட கூட்டிட்டு வரும்னு தோன்றியது இவளுக்கு. பிரபா அண்ணன் இருந்தா நல்லா பேசமுடியாது. அது மட்டுந்தான் பேசிக்கிட்டு இருக்கும். பிரபா அண்ணனையும் பார்த்து நாளாச்சுதான் என்றாலும், இப்ப வேண்டாமென்று மனசுக்குள் காமாட்சி அம்மனை வேண்டிக் கொண்டாள்.  அவரு வந்துட்டாரு போல, கதவு சத்தம் போட்டது, அப்ப தான் தெரிஞ்சது, ஈஸ்வரி போகும்போது சரியா கதவ சாத்தாம போயிட்டா போல என்று. அவரு தான் வந்துட்டாரு! வந்தவர் நேரா பாத்ரூமுக்கு போயிட்டாரு. தண்ணி விழற சத்தம் கேட்டது, முன் நடையிலேயே கழுவலாம், சிமெண்டு தொட்டி தண்னிய எடுத்து, ஆனா எப்பவும் உள்ள போயி தான் கழுவுவாரு.  எதுவும் சொல்லமுடியாது, கோபத்தில மூஞ்சிய பாக்கமுடியாது, பேசாம இருக்கிறது தான் உத்தமம் என்று நினைத்து கொண்டாள். 

கைகால் முகம் கழுவிட்டு வெளியே வந்தவன்,  பச்சைத்துண்ட எங்க காணோம்? மேலையும் கீழையும் பார்த்துட்டு, இங்க தான் போட்டுட்டுப் போனேன்? என்றான். இல்லேங்க! கஞ்சி போட்டா மாதிரி மொடமொடன்னு இருந்துச்சுன்னு துவைச்சுப் போட்டேன், இருங்க எடுத்துட்டு வரேன்!  மடித்த துணிகளுக்கு மத்தியில் இருந்த துண்டு, இப்போ மெத்தென இருந்தது. எடுத்து வந்து கையில் கொடுக்க, இந்த கொடியிலே போடு எடுத்துக்குறேன் என்றவன், திரும்பவும் சிமெண்டு தொட்டியில் இருந்து ஒரு சொம்புத் தண்னிய எடுத்து காலில் ஊத்திக் கொண்டான். பாத்ரூமிற்குள் இருந்து வந்தவுடன், காலில் ஏதோ அழுக்கு ஒட்டிக் கொண்டது போல. துண்ட கையில வாங்கமாட்டாரு, துண்டுன்னு இல்லை எதையுமே, தண்னியோ, காப்பியோ அல்லது பலகாரத்தட்டோ கீழே வச்சாப் போதும் கையில வாங்கமாட்டாரு, அது என்னவிதமான பழக்கமோ எங்கேயிருந்து கத்துக்கிட்டாரோ, எதுலயுமே ஒட்டில்லாம இருக்க என்று தோன்றியது அவளுக்கு. துண்ட எடுத்து துடைச்சிட்டு, சாப்பாட்டுக்கு உட்காந்த பத்து நிமிஷத்துல சாப்பிட்டு முடித்தான்.  


உடனே கிளம்பியவனிடம், பட்டறப்பையன அணுப்புறீங்களா? கொஞ்சம் சாமான் வாங்க வேண்டியிருக்கு! எத்தனை மணிக்கு, ஒரு நாலு மணிக்கு அணுப்புனா போதுமா? என்று பதிலை எதிர்பாராமல் செருப்பை மாட்டிக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டான் பூஞ்சோலையின் கணவன்.  அவன் சென்றவுடன், அவளும் ஒரு தட்டில் சோறைப்போட்டுக் கொண்டு நேத்து வாங்கிய வெங்காய பக்கோடாவையும் எடுத்துக் கொண்டு சாப்பிட்டு முடித்தவள், மாது வர்றதுக்குள்ள வாழப்பூ வடைக்கு ஆட்டி வச்சுடணும் என்று கடலைப்பருப்பை எடுத்து ஊறப்போட்டாள். ஃபேனை போட்டுவிட்டு கட்டிலில் தலகாணியை நிமிர்த்தி வைத்து சாய்ந்த மாதிரி உட்கார்ந்து கொண்டாள், மடித்து வைத்த துணிகள் நீட்டிய காலில் பட்டதும், ஒதுக்கி வைத்தவள், துணிகளுக்கு அடியே இருந்த குமுதம் கண்ணில் பட எடுத்து படிக்க ஆரம்பித்தாள். கொஞ்ச நேரத்திலேயே ஒண்ணுக்கு வருவது போல இருந்தது, அதுவும் முட்டிக் கொண்டு. இந்த மாதிரி நேரத்துல உடம்புல சர்க்கரை கூட கூடிப்போயிடுமாம், அதுனால கூட யூரின் அடிக்கடி வரலாம். அதுவும் முனுக்கென்று பாத்ரூம் போவதற்குள் வந்துவிடுவது போல எப்போதும். இன்னும் என்னவெல்லாம் இருக்கோ, இவளை பெத்து எடுக்குறதுக்குள்ள! என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

மாது இருந்தா ஏதாவது கதையில் வர்ற நாயகியோ அல்லது ஒரு கதாபாத்திரத்தையோ பற்றி சூழ்நிலைக்கு ஏற்ற மாதிரி சொல்லும். மாதுவுக்கு கதைப்புத்தகம்னா உயிரு ஒரு புத்தகம் விடாது, குமுதம், விகடன், சுபமங்களா அப்புறம் இன்னும் என்னென்னவோ புத்தகங்கள் பேரு படிக்கமுடிஞ்சாலும், அர்த்தம் புரியாது.  மாதுவுக்கு பாலகுமாரன்னா அவ்வளோ பிடிக்கும், இவளையும் படிக்கச் சொல்லி வற்புறுத்தும். ஆனா இவளுக்கு கொஞ்சம் படிக்குறதுக்குள்ளயே அலுப்பாயிடும், தூக்கி வச்சுடுவா. மாதுவால தான் இந்த குமுதம், விகடன் படிக்கிற பழக்கம் வந்ததே. அவளுக்கு பிறக்கப்போகிற பெண்ணை எல்லா புத்தகங்களையும் படிக்கச் சொல்லணும், மாது மாதிரி நிறைய்ய படிக்கணும், படிக்க வைக்கணும். மாது இந்த ஊருக்கு வந்தாலும் லைப்ரரியிலும், ஆண்டாள் கோயிலிலும் தான் கிடக்கும்.  பென்னிங்டன் லைப்ரரி அதுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்.  ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு, சந்திரன் வக்கீல் சிபாரிசு எல்லாம் பிடிச்சு மெம்பர் ஆச்சு அதில்.  இவளோட கல்யாணத்தின் போது பார்த்தது, ஆறேழு மாசத்துல எப்படியிருக்கும் என்று நினைப்பு வந்தது. நினைக்கும்போதே அது கட்டியிருக்கிற வேஷ்டியும், நெத்தியில சின்ன கீற்றுப் போல சந்தனமும் தான் ஞாபகம் வந்தது. 

மாது வரும்போது நிலைல இடிச்சுக்கக்கூடாது, மறக்காம தலை குனிஞ்சு வரச்சொல்லணும்.  இந்தத் தெரு பூரா இது போல குட்ட நில வாசலுதான். அந்தக் காலத்து வீடுகள் எல்லாமே. வாசல்ல இருந்து கொல்லப்புறம் வரை ஒரே அடுக்கடுக்கா இருக்கும், அய்யமாருங்க வீடு மாதிரி. இது மாதிரி வீடெல்லாம் மாதுவுக்கு பிடிக்கும், துளசி தீர்த்தம், பெருமாளு, ஆண்டாள் கோயில் யானை, பூசு மஞ்சள், ஆண்டாள் கோயில் வெங்கட்டய்யர் கடை அல்வா என்று யோசிக்கும் போதெ அவளுக்கு பட்டறைப்பையன வரச்சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. பாலும் வாங்கச்சொல்லணும், சுடச்சுட அல்வாவும். மாதுவுக்கு ஏனோ பால்கோவா பிடிக்காது, அல்வான்னு பொண்டாட்டியவே வித்துடுவான்னு மாதுவோட அம்மா சொல்லி நிறையமுறை கேட்டிருக்கிறாள். 

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பின் வாசலில் இருந்து வெளிச்சம் நுழைய ஆரம்பித்தது.  நாலு மணியாயிட்டிருக்கும், பட்டறப்பையன் வர்ற நேரமாயிடுச்சு, கதவைத் திறந்து வைக்கலாம் என்று கதவைத் திறந்தவள், வாசலில் ஈஸ்வரி போட்ட மயில்கோலமும் செம்மண் பூசிய வாசப்படியும் பார்த்ததும், இன்றைக்குத் தான் திருவிழா என்பதை உறுதி செய்தது போல இருந்தது அவளுக்கு. கோலத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் நிழலாட, நிமிர்ந்தபோது பட்டறைப்பையன் சைக்கிளை கோலத்தின் ஓரத்தில் ஸ்டாண்ட் போட்டு நிறுத்திவிட்டு.. அக்கா கோலம் நீங்களா போட்டீங்க? சூப்பரா இருக்குக்கா? என்றபோது ஒன்றும் சொல்லாமல் சிரித்துக்கொண்டாள்.  அக்கா கடைக்குப் போகணும்னு அண்ணே சொன்னாருக்கா, என்ன வாங்கணுக்கா? என்று வார்த்தைக்கு வார்த்தை அக்கா. கேசவன் பால் பண்ணையில போயி ஒரு லிட்டர் பால் வாங்கிக்கோ, ஆண்டாள் கோயில் வெங்கட்டய்யர் கடையில் அல்வாவும் ஓமப்பொடியும் வாங்கிட்டு வந்துடு...என்று அவன் கையில் நூறு ரூபாயைக் கொடுத்தாள். சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பியவன், அக்கா சீவல் வாங்கியாறவாக்கா நல்லாயிருக்கும் என்றான். அவனுக்கு சீவல் பிடிக்கும் போல என்று நினைத்துக் கொண்டு சரியென்றாள்.

அவன் தெருமுக்குக்கு போகும்வரை பாத்துக் கொண்டு திரும்ப நினைத்தவள், ராசக்கா மகனிடம் விசாரித்துக் கொண்டு நின்ற மாதுவைப் பார்த்தாள்.  எந்தவித மாற்றங்களும் இல்லை, அதே மாதிரி மடித்துக் கட்டிய வேஷ்டி, ஒரு பெரிய சட்டை அப்புறம் ஒரு ஜோல்னாப்பை புதுசா! பிரபா அண்ணன் உடனில்லாதது அவளுக்கு நிம்மதியாய் இருந்தது.  கையாட்டி கூப்பிட நினைத்து, கூப்பிடாமல் வேடிக்கை பார்த்தாள் என்ன செய்யிறான்னு பார்க்க. ராசக்கா மகன் கையைக்காட்ட திரும்பிய மாது, இவளைக்கண்டதும் மேலும் எதுவும் விசாரிக்காமல், ஏதொ சொல்லிவிட்டு வீடு நோக்கி வரத்தொடங்கினான். அங்கிருந்தே மாது சிரிப்பது அவளுக்குத் தெரிந்தது, சரக்கென்று உள்ளே நுழைந்து, பட்டாசாலில் கண்ணாடியை நோக்கிப்போனாள்.  உள்ளே கீச்சு கீச்சென்ற கத்திய படியே கண்ணாடி சட்டத்தில் அமர்ந்திருந்த குருவி ஒன்று விர்ரென்று பின்கதவு வழி பறந்தது.  முகம் பார்க்க பரவாயில்லை, கண்ணின் கீழே லேசாய் இழுவிய மையை சரி செய்தவள், முந்தானையை திரும்பவும் இழுத்து சரியாய் சொருகிக்கொண்டாள். 

வாசலில் கதவை தட்டியவன், செருப்பை சிமெண்ட் தொட்டியின் எதிர்புறம் தண்ணி கொட்டாத இடத்தில் விட்டான். நிமிர்ந்து பார்த்தவனின் கண்கள் பளீரென்று மிதந்து சிரித்தது மாதிரி பட்டது அவளுக்கு.  படபடப்பு கூடியது போல இருந்தது.  எப்படி இருக்க! என்றவள், அவன் உட்கார கூடைச்சேரை அவனுக்கு எடுத்துப் போட்டாள்.  பரவாயில்ல இங்கேயே உட்கார்ந்துக்கிடலாம்... என்று ஜோல்னாப் பையைக் கீழேயே விட்டு, பட்டாசாலின் முகப்பில் உட்கார்ந்து கொண்டான். கோலம் யாரு போட்டா, உனக்கு கோலம் போடவே வராதே... என்று சிரித்தவன், பையில் வைத்திருந்த வெள்ளரிப்பிஞ்சுகளையும், கிருஷ்ணன்கோயில் மலைக்கொய்யாக்களையும் அவளிடம் கொடுத்தான். இதுக்குத்தான் பை போல, ஒன்றிரண்டு புத்தகங்களும் இருப்பது போலத் தெரிந்தது. கையில் வாங்கியவள், அவனுக்கே அருகிலேயே உட்கார்ந்து கொண்டு, அவன் கொடுத்ததை அருகில் வைத்துக் கொண்டாள். பேச பெரிதாய் ஒன்றும் தோன்றவில்லை, அவன் தான் பேசிக்கொண்டே இருந்தான். பஸ்ஸில் வந்தது பற்றி, வீட்டில் நடந்த விஷயங்கள் பற்றி, அவன் காலேஜ் நண்பர்கள் பற்றி என்று.   நிலாயதாக்‌ஷி, நெட்டிபொம்மைகள் என்று பாலகுமாரனின் சிறுகதை பற்றியும் பேசினான். ஒன்றும் பதில் பேசாது கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாள், அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே.

உம்பொண்ணு என்ன சொல்றா? என்று அவள் உப்பிய வயிரைப்பார்த்தான். ஏனோ எழுந்து போய் முன் கதவை சாத்திவிட்டு திரும்பவும் அமர்ந்து கொண்டாள்.  பட்டறப்பையன் பால் வாங்க போயிருக்கான், வந்ததும் காப்பி போட்டுத்தாரேன்... கொஞ்ச நேரம் இருப்பதானே? என்றவள் வாழப்பூ மொக்கு அருகிலேயே கிடக்க எடுத்துத் துடைத்துக் கொடுத்தாள். உனக்கு ரொம்ப பிடிக்குமே இது! அல்வாவும் வாங்க சொல்லியிருக்கேன்! வேற எதாவது வேணுமா? பூஞ்சோலை கேட்க, எனக்கு உன் வயிறை தான் தொட்டுப் பார்க்கணும் என்ற போது, ஒன்றுமே பேசாது மெதுவாய் அவன் பக்கம் நகர்ந்து, புடவையைத் தளர்த்தி அவன் கையை எடுத்து வயிறின் மீது வைத்தாள். தடக்கென்று எதுவோ தொட, ஓவ்! என்று கையை படக்கென்று எடுத்தவன், சிரித்தான்.  பூஞ்சோலை அழத்தொடங்கியிருந்தாள்.