மழை விட்ட ஞாயிறு...

நான் கிறக்கத்தில் இருந்த பதின் நாட்களின் இருபட்டிகளிலும் பாஸ்பரஸ் தடவி மனசெங்கும் பற்றி எரிந்த காலங்களில் பூத்த ஜுவாலாமுகிகள் என்னுடைய இந்த கவிதைகள்...  இதை பதிய அநேக ரிசர்வேஷன் இருந்தது... அதை மீறி என்னை பதியச் சொன்னவன் ரவி, என் பால்யத்தின் தெருக்களில் புழுதி அப்பி கிடந்தவர்களில் முக்கியமானவன், அவன் காதலை சொல்ல பின்குரலாய் இருந்த கவிதையில் இதுவும் ஒன்று... 
ஒரே ஊரில் இருக்கும் உறவுக்காரப்பென்னை மயக்க தேவையான கவிதைக்கணங்கள் அடர்த்தியாய் இருந்த நாட்களில் உருகி உருகி எழுதிய எல்லோருக்கும் பொதுவான காதலை, காதலிகளை தலை தடவி கூந்தல் கோதி சரித்த மசி, இன்னும் அப்பி கிடக்கிறது கைகள் எங்கும்.   அப்பிய மசியில் வைத்த கைநாட்டு கவிதை ஒன்று கீழே:

கொடிகம்பியில் ஜனித்த
மழையின் மிச்சங்கள்
ஒரு ஸ்படிக மாலையின்
நீள் வசமாய் இருந்தது

கிணற்றடியும், துவைகல்லும்
கழுவி விட்டது போல்
ஒன்றுகொன்று முகம்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தது

லேசாய் தளுக்கு காட்டி
சிரித்த செடிகளின் 
கண்களில் தேங்கி நிற்கிறது 
சிந்தாத துளிகள் 

புதியதாய் முளைத்திருந்த
கனகாம்பரத்தின் நிறம்
வாசனையாய் பரவி இருந்தது

முன் தின மழையை
உடலெங்கும் போர்த்தி
குளிர் காயும்
மண்ணில்
அவள் கால் வைக்க
தேங்கிய தண்ணீர்
ஆவியாகி மறுபடி ஜனிக்கும்
பருவ கால மழையாய்

கருப்பு காளான் பிடித்து
வாயில் பிரஷ்ஷுடன்
நீலத்தாவணி, வெள்ளை 
ரவிக்கையில் சோம்பல் முறித்தவள்
மழை ஞாயிறை மேலும்
குளிர்வித்தாள்